Προσπάθεια

Μερικές φορές, θέλω να σου γράψω το πιο όμορφο ποίημα,
όχι για να σου δείξω ότι σ' αγαπάω,
πλέον δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ να ξέρω,
αλλά για να καταλάβεις λίγο το πως νιώθω όταν δεν καταλαβαίνω.

Φοβάμαι μην μου αφαιρέσουν την μούσα μου
η πραγματικότητα, η θλίψη, ο συμβιβασμός ή
ακόμα και ο πόθος.
Αυτός που ασυγκράτητος χύνεται εδώ και εκεί
σαν σκέψεις ή σαν λέξεις
και δεν μπορώ να τον ελέγξω,
τόσο που στερεύει γρήγορα, δεν λιμνάζει όπως παλιά.

Φοβάμαι εμένα πάλι,
που στάζω μελάνι,
σταγόνες δάκρυα σε χαρτί την αγάπη
που ορμητικά ξεχύνεται στο αίμα μου
παραγόμενη χημικά από το μυαλό μου
ως αποτέλεσμα εξωτερικών ερεθισμάτων και αναμνήσεων.

Γίνομαι ορθολογιστής και δεν σου αρέσω, μάλλον.
Αλλά η μαγεία γίνεται πιο μαγική όταν αντιλαμβάνεται την λογική.
Όπως το παιδί,
που μαγεμένο από το φως κοιτάζει 
τον ήλιο
ενώ στο τέλος ξανά τα μάτια θα κλείσει
και ξανά θα τυφλωθεί,
αλλά την φιλοδοξία του θα έχει ικανοποιήσει.