Σε εκείνη που θυμίζει μια ξένη

Σου πάει, νομίζω,
πιο πολύ από όλα τα χρώματα, το λευκό.
Ίσως πάλι να είναι από 'μένα
γιατί μου θυμίζει τον ήλιο.

Πάντα χαμογελαστή, χαρούμενη,
ανέλπιστα αισιόδοξη, σαν μικρό παιδί.
Γι' αυτό σου πάει το λευκό.
Και τώρα που το σκέφτομαι,
όσες φορές σε είδα 
φόραγες λευκό.

Ο τρόπος σου μου θύμισε 
πως θα 'πρεπε να ζω.
Τώρα σε αφήνω.
Κανέναν λόγο δεν θα 'χα να επιμείνω
όταν ξέρω ότι δεν θα θυσίαζες λεπτό.

Σαν ρέστα μου κρατάω
το χαμόγελο
και σαν ευχαριστώ
το βλέμμα μου, που με έλουσε ολόκληρο
τόσο δειλό και αθώο.