Καλάθι
0
0,00 €
Θαλπωρή
Θυμήθηκα εκείνα τα φθινοπωρινά απογεύματα
που καθόμουν μόνος στο δωμάτιο μου
και περίμενα για κάτι.
Για κάτι το αφελές ποιητικό,
αλλά το δικαιολογούσα γιατί ήμουν μικρός.
Τα υγρασιασμένα σοκάκια,
σκοτεινά και θλιμμένα,
με τις συστάδες τα δέντρα
να περπατούν μαζί μου
καθώς επέστρεφα,
τυλιγμένος στην ζακέτα μου στο σπίτι.
Σε σκεφτόμουν τόσο έντονα,
όσο και την θαλπωρή του ζεστού σπιτιού,
που με περίμενε.
Μοιάζατε απίστευτα μ' αυτή την θαλπωρή!
Το πορτοκαλί, ζεστό φως και το τζάκι,
το ζεστό νερό έτοιμο να με καθαρίσει,
και τα καθαρά ρούχα έτοιμα να με αγκαλιάσουν,
ενώ έξω, μακριά μου όπως εσύ,
τα σοκάκια ακόμα έμεναν κρύα.
Με την υγρασία τους να ακουμπάει,
την άσφαλτο και να γίνεται ατμός.
Ατμόσφαιρα του δρόμου.
Αυτό έμοιαζε με την ψυχή σου.
Μα ακούμπαγε κρύα κι εγώ καυτός,
πάλευα να την αλλάξω, να την κάνω,
δική μου, αλλά αρνούνταν.
Μακριά, σε κάποιο αντίστοιχο σοκάκι,
θα ήσουν σίγουρα κι εσύ.
Όμως δεν κατάφερα ποτέ,
να σε κάνω να σκεφτείς τα ίδια,
γι' αυτό δεν είμαστε μαζί.
Πιστέψες τους ανθρώπους,
που δεν τους έφτανε αυτή η θαλπωρή,
ήθελαν κι άλλα!
Συνέχεια κι άλλα!
Αφού έβλεπα ότι δεν βγάζει πουθενά το να περιμένω,
έμπαινα κι εγώ στο δωμάτιό μου,
το προσωπικό μου μικρό βασίλειο,
που το διαμόρφωνα όπως ήθελα εγώ.
Άναβα ένα άλλο πορτοκαλί, ζεστό φως
και ακόμα βρεγμένος από το μπάνιο,
συμπλήρωνα την απαραίτητη θερμότητα
κάτω από τα παπλώματα του κρεβατιού μου.
Βολευόμουν κι ακούμπαγα την πλάτη μου στο προσκέφαλο, λύγιζα τα γόνατά μου
και έβαζα πάνω τους ένα βιβλίο.
Διάβαζα αχόρταγα στην αρχή,
αλλά μετά ξεχνιόμουν κι η σκέψη μου,
επέστρεφε σε εσένα.
Αυτή ήταν η δική της θαλπωρή.
Το βιβλίο έκλεινε.
Όμοια, αργά, όπως τα μάτια μου.
Άλλη μια νύχτα αναμονή,
υπήρξε ανώφελη.
Οπότε, θα περιμένω και αύριο.
Εδώ, στο ίδιο σημείο.
Ζεστά παπλώματα από 'μένα.
Άδεια αγκαλιά από 'σένα.