“Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις, μερικές φορές δεν έιναι αρκετό.”

 Κι αν πούμε πως τάχα κάτι έχει μείνει,

πως θα 'ταν να δούμε τι 'ναι να γίνει;

Ραγίζει το γυαλί, το σημάδι πονάει,

κι αυτό που του λείπει για πάντα ζητάει.

-Όσα κι αν κάνεις τι μ' αυτό;

- Το καλύτερο μόνο που μπορώ!

- Δε φτάνει όμως πάντα αυτό;

Απ' το καλύτερο το πιο καλό.

Στιχομυθία αστεία, μέσα σε κλάμα

κι ο ήλιος πεθαίνει μαζί μου, αντάμα.

Απ' τα λόγια που είπες διαλέγεις το πράμα,

από το χέρι το άρωμα γλιστράει με χάδια.

Φυλάμε το βλέμμα, να μη γίνει ψέμα,

Ήρθα για 'μένα, μα δε βρήκα εσένα,

και φεύγω σιωπώντας, γλυκά νοσταλγώντας,

όσα κάποτε ζούσε, αλλά δεν εννοούσε.

(Όσα κάποτε είπε και θα μείνουν εκεί....)