Σεληνόφιλος

Μόνος του στέκει,
μέσα στο ψεύτικο φως,
το φεγγάρι από πάνω του,
ασημένιος θεός:

"Τι με κοιτάζεις,
δε ξέρεις τι ήρθα να πω;
Την αλήθεια μου ξέρεις κι εγώ,
τάχα ομολογώ.

Το παραλήρημα του τρελού,
να κοιτάζω τ' αστέρια,
κάτω απ' το φεγγάρι συνέχεια,
και να τρίβω τα χέρια.

Η ζεστασιά που μου λείπει
και στο κρύο ζητώ,
τα σκοτάδια ποτέ,
δε με είπαν τρελό.

Πάλι να πούμε τα ίδια,
πως ξέρω ότι φταίω κι εγώ,
αλλά είν' η κακιά η συνήθεια,
σου λέω κι εγώ προσπαθώ,
να 'μαι ένας άλλος, πιο πράος,
πιο συγκαταβατικός,
με χαμόγελο καθάριο,
κι ίσως χιούμορ ζεστό.

Ξέρω...! Το δύσκολο δρόμο...!
Μήπως βρήκα στρωτό;
Τόσο που τα εμπόδια μόνο,
έχω βάλει οδηγό.

Πάλι μόνο θ' ακούσεις,
γι' άλλο δεν είσαι εδώ,
πάλι μόνος θα λέω,
μέχρι να κουραστώ.

Θα 'ρθει τότε η μέρα,
κάπως θα ξεχαστώ,
και πάλι θα 'ρθει η νύχτα,
και θα με βρει πάλι εδώ.

Εγώ τη βρήκα, της είπα,
όσα είχα να πω.
Μ' ακούς;
Κι είχα σα χρώμα τη σπίθα,
και για σημαία πυρσούς.

Εκείνη χρόνο δεν είχε,
μόνο το παρελθόν,
εγώ για μέλλον μου πήρα,
ένα λίγο παρόν.

"Όχι τώρα!" μου είπε,
"τώρα έχω πολλά!"
" Σα τ' αστέρια;" της είπα,
 κι ήρθε για λίγο κοντά.
"Όχι και τόσα, ας πούμε
μια μεγάλη αγκαλιά!"
και τ' αφήσαμε έτσι,
να το πάρει η νυχτιά.

Με ακούς; είπε ξέρει,
και πως όταν θα 'ρθει,
ίσως φέρει έν' αστέρι,
αν καταφέρει να βρει.

Το ποίημα πάλι σου είπα,
σα παιδί σε κοινό,
θεατές μου αστέρια,
χειροκρότημα αβρό,
φυλλωσιές που θροΐζουν
και φεγγάρι χλωμό.

Αλήθεια θες να της δώσεις για δώρο,
έναν από το κοινό;