Το πρώτο πράγμα που ξεχνας από κάποιον, είναι η φωνή του.

 Δεν μας συμβαίνει συχνά,

να μιλάμε ανοιχτά,

μα όσα είπες ήταν αλήθεια.

Ψιθυριστά ή φωναχτά,

γυρνούν αργά τα παιδιά,

και κοιμούνται,

χωρίς παραμύθια.

Ψιθυριστά ή φωναχτά,

με πήρες πάλι αγκαλιά,

και στο αυτί μου είπες:

"Βοήθεια!"

Θα 'ρθεις πάλι, ξανά,

σα θεά, σα μαμά

θα με φιλήσεις,

σα τότε, σα πρώτα.

Θα ξαπλώσω απαλά,

στα γόνατά σου γλυκά,

και θα ακούσω,

για μάχες και δόξα.

Για κάστρα ψηλά,

ξίφη, λόγχες, νεκρά

κορμιά που κυλιούνται,

στο αίμα.

Με στολή χρυσαφί,

και μεγάλο σπαθί,

θα έχω στα μάτια μου,

μόνο τη νίκη.

Μέσα μου ο άλλος εαυτός,

που είναι πάντα αρχηγός,

θα διαγράφει,

την κάθε σου φρίκη.

Οι φωνές κι οι κραυγές,

είναι μονάχα σιωπές,

για τα αυτιά,

όσων ξεχνάνε.

Ψιθυριστά ή φωναχτά

τα λογιά σφάζουν αργά

αυτόν που φεύγει

και όποιον θυμάται.