Τρικυμία εν κρανίω

Πες μου μόνο αλήθεια,

πες μου μόνο πολλά,

λίγα πραγματικά παραμύθια,

λιγότερα καλά παιδιά.

Τριακόσιες εξήντα ημέρες,

δεν είχες φωνή,

σε ένα βράδυ πήρες,

όλη μου την ψυχή,

που δεν είχα να δώσω,

κι απ' αυτή αρκετή,

αν κι απ' ότι μου είπες,

κι όλη δε θα 'ταν πολλή.

Μίλησες τόσο ωραία,

και για τόσα πολλά,

αν κοιτούσες στα μάτια,

δε θα 'νιωθα μοναξιά.

Να το βάλω σημάδι,

και να πω τα κακά,

έχουν πάει στον Άδη,

και πνίγονται στα νερά;

Είπες τόσα κι ωστόσο

δεν κράτησες απ' αυτά,

ούτε μια λέξη απ' τη γλώσσα,

ούτε μια πράξη απ' την καρδιά.

Έχω μία καρέκλα,

να περιμένω όσο ζω,

αν κάποτε ξαναέρθεις,

κι αν κάποτε δω,

αισιόδοξο τέλος,

για να θέλω να δρω.

Με ρωτάς ποιος πεθαίνει,

μες στο κρύο κενό.

Σίγουρα πρώτα η ιδεά,

κι έπειτα απ' όλα εγώ.

Ένα σίδερο φέρνει,

πιο κοντά τις ψυχές,

μα η επαφή θα 'ναι λίγη,

αν φοβάσαι το χθες.

Μίλησες τόσο για τόσα,

κι είχα να πω πιο πολλά.

Δεν ξέρω αν κρύβεις ή πόσα,

δε θα ρωτήσω ξανά!