Βαθιά διαλογιζόμενος

 Σήμερα το πρωί έτυχε να συναντήσω,

την πιο όμορφη γυναίκα που έχω ποτέ μου δει.

Πέρασε από δίπλα μου, σαν να μην ήταν τίποτα,

παραπάνω από εμένα.

Τα μαύρα της μαλλιά πλαισίωναν,

το λευκό της μέτωπο,

δίνοντας σου την εικόνα,

του καλού και του κακού.

Γύρισα να την κοιτάξω,

και για ένα περίεργο λόγο,

γύρισε να με δει κι αυτή.

Ο ουρανός στα μάτιας της,

αναγνώρισε τα σύννεφα στα δικά μου.

Γύρω μας προεκλογικά στασίδια,

προφήτευαν έναν κόσμο,

τόσο αντιρομαντικό που καμία φωνή δε τόλμησε,

να μπει εμπόδιο στην απόσταση των ματιών μας.

Είχαμε πια συστηθεί!

Το χαμόγελό της εκθίασε την αποχή,

από κάθε τι τόσο ευτελές,

που να αυταπατάτε πως μια ομάδα ανθρώπων,

θα αλλάξει τον κόσμο.

Η αποποίηση της ευθύνης μέσω αντιπροσώπου!

Έφυγε πρώτη, καθώς δεν είχε κάτι άλλο να πει.

Η στιγμή εξευτελιζόταν από αυτά,

που λάμβαναν χώρα τριγύρω.

Την σκεφτόμουν όλη μέρα...

Τόσο που ξέχασα να πάω να ψηφίσω.