Υπερέκταση

Αφήνουμε πίσω το χρόνο,

πόσα θέλω να πω, αλλά δε τα τελειώνω.

Κουφάρι κενό, γυρνάμε στις μέρες

την χαρά μας ντύνουμε, στολίδια και βέρες.

Κι αν δε πιστεύω αυτά που δηλώνω,

αν τα πάρω πάλι πίσω, μ' αυτό ξεχρεώνω.

Το καλοκαίρι που ήρθε και πια έχει φύγει,

το παιχνίδι που παίζεις και ποτέ του δε λήγει.

Η ζωή είναι λίγη ή φανήκαμε λίγοι;

Αλάλητη θλίψη που στο στήθος μου κρύβει,

όσο μπλέκει τα λόγια αφορμή να μη φύγει.

Σε ένα άδειο μπαλκόνι πάνω από σπηλιές.

Με μαρμάρινο κάδρο απ' το πάτωμα, δες,

πως τρεμοπαίζουν τα φώτα, το σεντόνι σου λες,

και σκεπάζει ένα πτώμα αφού δε ξέρεις τι θες.

Καπνός και κολώνια, αιωρούνται κρυφά,

εγώ έβηξα αλήθεια κι εσύ ευωδιάζεις κενά.

Φταίνε οι μέρες που θα 'ρθουν ή αυτές που περνούν,

που δεν αγαπώ όσα έχω κι όλοι τους με μισούν;

Το θησαυρό που είχαν κρύψει, μέσα σε μια σπηλιά

μήπως καταφέρουν κάποτε, να τον βρουν τα παιδιά.

Κι από όσα βρήκαν στο σκοτάδι, τα κακόμοιρα αυτά,

κράτησαν μόνο εκείνα για να περνάνε καλά.

Γέμισαν με στολίδια, ασημένια, χρυσά,

όταν πρέπει γελάνε και κλαίνε, αν δεν είναι πολλά.

Τότε μαζί τους δεν ήσουν, τώρα μαζί τους τι θες;

Όσα πρέπει σου έχεις, μην ψάχνεις απλοχεριές.

Η θάλασσα που μας χώρισε, σα το θάνατο, λες

μα αν το θέλουν κι οι δύο, ενώνονται κι οι στεριές.