Ζω.Α

Είναι περίεργο, συλλογιέται,
σ' ένα κενό να μη χωρεί.
"Ηρέμησε", είπαν, "θ' αλλάξουν,
θα 'ρθουν πιο όμορφοι καιροί".

Κι έτσι στέκει πάντα μόνη.
Από μια γωνιά κοιτά.
Τώρα το βάρος που σηκώνει,
δε προϊδεάζει ομορφιά.

Τα λόγια τους φορές θυμάται,
δακρύζει μόνο μια στιγμή.
"Μες στο κενό μου βάρος τόσο,
και πάλι νιώθω αδειανή.

Τώρα τι να περιμένω;
Μήπως δεν έμεινα πολύ;
Τα λόγια τους, μήπως, των ανέμων;"
κάποτε μονολογεί.

Της μίλησαν για χίλια τόσα.
Τόσα που δε θυμάται τώρα πια.
Μα σα μεγάλωσε ό,τι είδε,
γεμάτο άγχος, μοναξιά.