Καλάθι
0
0,00 €
Το εφήμερο, το φευγαλέο, το δυνάμει υπάρχον, κυριαρχεί σε κάθε εκδήλωση τής σημερινής ζωής, από τα μέσα ενημέρωσης, μέχρι τον τρόπο που γράφουμε και δημιουργούμε, από την συνεχή εναλλαγή κτήσεων που επιβάλλει ο ξέφρενος καταναλωτισμός, μέχρι τις βραχύβιες σχέσεις που διαδέχονται η μία την άλλη.
-Σταύρος Θεωδοράκης- Το κενό που κοχλάζει (κεφ. Ο πολιτισμός ως συνάρτηση του κενού).
Η απουσία είναι η θήκη της παρουσίας - Νίκος Καρούζος.
Το ψυχολογικό κενό που νιώθουμε λοιπόν, λόγω υπαρξιακών ανησυχιών, προσωπικής ανασφάλειας, μοναξιάς, ή οποιασδήποτε άλλης αιτίας, μετουσιώνεται συχνά και σε φόβο τού κενού στον χώρο, σε αντιμετώπιση λοιπόν, τού κενού στον χώρο ως στερητικού. Το κενό στο χώρο και το κενό μέσα μας είναι τελικά συγκοινωνούντα δοχεία, και κάποτε μάλιστα γίνονται ένα και το αυτό.
-Σταύρος Θεωδοράκης- Το κενό που κοχλάζει (κεφ. Το στατικό κενό)
Ο κενός χώρος παύει συνεπώς να είναι απλώς το δοχείο όπου τίθενται τα αντικείμενα και γίνεται ο ίδιος αντικείμενο, και μάλιστα αντικείμενο χρήσιμο. Πράγματι, ένα κανάτι γίνεται χρήσιμο από τον εσωτερικό άδειο χώρο του, ένα δωμάτιο το κάνουν κατοικήσιμο τα κενά, ένας τροχός γίνεται χρήσιμος από την κεντρική του τρύπα. Το χρήσιμο μπορεί να προέλθει από εκείνο που λείπει...
-Σταύρος Θεωδοράκης- Το κενό που κοχλάζει (κεφ. Το στατικό κενό)